(Ο Επίτροπος,
εκδόσεις Gutenberg,
μετάφραση Σάντυ Παπαϊωάννου).
Το The Warden του Anthony Trollope δεν είναι απλώς ένα ακόμα βικτωριανό μυθιστόρημα· είναι μια ευφυής σάτιρα για την ηθική, την κοινωνία και το πόσο μπλεγμένοι μπορούμε να γίνουμε όταν προσπαθούμε να κάνουμε το «σωστό». Ο πρωταγωνιστής, ο καλόκαρδος αλλά κάπως αδέξιος κληρικός Septimus Harding, μοιάζει να ζει το ιδανικό ήσυχο βίο… μέχρι που η “δικαιοσύνη” τον αναγκάζει να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί: «Μήπως τελικά δεν είμαι και τόσο άγιος όσο νόμιζα;». (Νομίζω, πως είναι…αγιότερος. Ναι, είναι).
Η γραφή του Trollope είναι σαν μια ευγενική συζήτηση με έναν έξυπνο φίλο που ξέρει πώς να σε κάνει να γελάσεις χωρίς να σε υποτιμήσει. Με λεπτό χιούμορ και μια δόση ειρωνείας, ο συγγραφέας αποτυπώνει τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις της βικτωριανής κοινωνίας – αλλά και των ανθρώπων γενικότερα. Εξετάζει δε, με μια πύρινη ματιά (καυτή σαν το τσάι που απολαμβάνει) τον ρόλο του -παντοδύναμου- Τύπου. Πόσο επίκαιρο, θα έλεγα, για το σήμερα μιας παντοκρατορίας των ψηφιακών media, social και “κανονικών”.
Το The Warden είναι επίσης ένας στοχασμός, για το πώς η δικαιοσύνη και η ηθική δεν είναι ποτέ ασπρόμαυρες. Ο Harding παλεύει να βρει την αλήθεια, αλλά την ίδια ώρα φοβάται τις συνέπειες – ένα δίλημμα που είναι τόσο παλιό όσο και η ανθρώπινη φύση.
Τελικά, η χαρά της ανάγνωσης του Trollope δεν είναι μόνο η πλοκή ή οι χαρακτήρες (αν και θα ήθελα πολύ να μάθω την συνέχεια της ζωής του Septimus), αλλά η αίσθηση ότι διαβάζεις κάποιον που καταλαβαίνει τις αντιφάσεις μας, γελάει μαζί μας και, χωρίς να κουνάει το δάχτυλο, μας προκαλεί να σκεφτούμε λίγο πιο βαθιά. Πιο ανθρώπινα.
Professor Quercus
Υ.Γ. Και το κέρδος μιας λέξης.
Ο μικρός κρατάει το ποτιστήρι από το ρουξούνι, έτοιμος να το κατεβάσει στο κεφάλι του απειλητικού επισκέπτη.
Από το πιο;
Διαβάζω τον ΕΠΙΤΡΟΠΟ του εκλεκτού Anthony Trollope. Πρώτη φορά βρέθηκα (και τι καλά!) στα χωράφια του.
Ρουξούνι.
(«Είναι ο μεταλλικός βραχίονας, που ξεκινάει από τον κορμό της βρύσης και εκτείνεται μέχρι το σημείο από το οποίο βγαίνει το νερό!», μας λέει ιστότοπος περί της οικίας και των υδραυλικών αυτής).
Το διαδίκτυο, ο Webης, κάπου λέει:
ρατσούνα ἤ ρουξούνι (τό κεραμίδι πού βάζουν στήν ὀπή γιά νά περνάῃ τό νερό), ρατσουνίζ-ζω (σταλάζω)
και αλλού:
ρουξούνι (το) – το προεξέχον συνήθως σημείο εκροής υγρών ή αεριών κάποιου αντικειμένου ή εξαρτήματος < ρώγα < ρωξ || ” ΡΟΥΞΟΥΝΙ «Η μύτη των αγγείων» ήγουν Ρωξούνιον , ουδέτ. βαρβαροσχηματισμένον , κατά μεταφορ, από το Ρώξ Ζ. Ρωγείον.” (Αδ. Κοραής Άτακτα τόμος 4ος ΙΙ 1832).
***
Ο Άντονυ Τρολοπ (Anthony Trollope) ήταν Άγγλος μυθιστοριογράφος του 19ου αιώνα, γνωστός κυρίως για τις ρεαλιστικές του περιγραφές της αγγλικής κοινωνίας και τη λεπτομερή ανάλυση των χαρακτήρων του. Γεννήθηκε το 1815 και πέθανε το 1882. Έγραψε πάνω από 40 μυθιστορήματα, με πιο διάσημη τη σειρά Chronicles of Barsetshire, που απεικονίζει τη ζωή σε μια φανταστική επαρχία της Αγγλίας, εξετάζοντας θέματα όπως η θρησκεία, η πολιτική και οι κοινωνικές τάξεις. Το έργο του θεωρείται σημαντικό για την αγγλική λογοτεχνία, καθώς συνδύαζε χιούμορ, κοινωνική κριτική και ρεαλισμό.
