Το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη κάλυψε κάθε άλλη είδηση επί σειρά ημερών. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί βρήκαν θέμα ελκυστικό, η κυβέρνηση εξάγγειλε τριήμερο πένθος και οι νέοι μας πραγματοποίησαν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας εκδηλώνοντας τον θυμό τους, καθώς τα περισσότερα των θυμάτων ήσαν νέοι. Πολλοί ζήτησαν να ριχθεί άπλετο φως στην υπόθεση. Πολύ αμφιβάλλω, αν θα συμβεί αυτό. Ο υπεύθυνος της τραγωδίας είναι γνωστός και ίσως θα καταστεί ο (μοναδικός) «αποδιοπομπαίος τράγος», έστω και αν μέρος της κοινής γνώμης, μεγάλο ή μικρό, είναι της γνώμης ότι ευθύνη πρέπει να αποδοθεί και σε άλλα πρόσωπα, προερχόμενα από τον πολιτικό χώρο. Βέβαια, όπως συνέβη και σε άλλες περιπτώσεις σοβαρών δυστυχημάτων, σύντομα και αυτό θα λησμονηθεί υπό τον καταιγισμό πληροφορίας και τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Θα απομείνουν μόνοι να θρηνούν οι συγγενείς των θυμάτων.
Άξιο παρατήρησης είναι ότι, σε αντίθεση με το θέμα της «Κιβωτού», οπότε κάποιοι τηλεοπτικοί σταθμοί διύλισαν τον κώνωπα, σ’ αυτό του φοβερού δυστυχήματος δεν έχουμε ξεκάθαρη γνώση του τι μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία, ώστε να προκληθεί η τρομακτική έκρηξη, που αφάνισε την πρώτη άμαξα του επιβατηγού συρμού. Πολλά ειπώθηκαν από ειδήμονες για την κατάσταση των σιδηροδρόμων στη χώρα μας και πληροφορηθήκαμε ότι αυτή είναι άσχημη, παρά την πρόσφατη διαβεβαίωση του παραιτηθέντος, μετά το δυστύχημα, αρμοδίου υπουργού περί του αντιθέτου. Βέβαια το ίδιο καθησυχαστικός θα ήταν οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του. Σε κάθε περίπτωση οι ασκούντες την εξουσία διαβεβαιώνουν τον λαό ότι όλα βρίσκονται υπό τον έλεγχό τους.
Το ανθρώπινο λάθος είναι η αιτία της συντριπτικής πλειονότητας ατυχημάτων και δυστυχημάτων. Οι μεγάλοι οργανισμοί έχουν επεξεργασθεί με σοβαρότητα οδηγίες χειρισμών κατά την εργασία, ώστε να ελαχιστοποιήσουν την πιθανότητα ατυχήματος. Να τη μηδενίσουν στην υπαρκτή κοινωνία είναι αδύνατο. Εκείνο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι φραγμό θέτει στην ελαχιστοποίηση της πιθανότητας η δαπάνη για τα μέτρα που απαιτούνται να ληφθούν προς τούτο. Στο θέμα αυτό πρέπει να διαστείλουμε τους τομείς δημόσιο και ιδιωτικό. Το θέμα είναι σαφέστατα πολιτικό.
Το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας υστερεί σημαντικά έναντι δικτύων άλλων χωρών της Ευρώπης ως προς την ανάπτυξή του κατ’αρχήν. Μέχρι πρόσφατα τονίζαμε ότι είχε αφεθεί σχεδόν στην εποχή του Τρικούπη! Η δικαιολογία ότι το ορεινό του εδάφους της χώρας δεν ευνοεί την επέκταση του δικτύου δεν ευσταθεί. Οι κυβερνήσεις έδωσαν προτεραιότητα στην κατασκευή αυτοκινητοδρόμων, κατά πολύ πιο δαπανηρών από τις σιδηροδρομικές γραμμές, και ευνόησαν τους ιδιώτες ιδιοκτήτες λεωφορείων. Υπηρέτησαν με συνέπεια τις αυτοκινητοβιομηχανίες. Και όχι μόνο αυτό έπραξαν, αλλά αποξήλωσαν από τα μεγάλα αστικά κέντρα τις σιδηροτροχιές, με συνέπεια να μείνουμε μάλλον η μόνη ευρωπαϊκή χώρα χωρίς τραμ! Εν όψει των ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας, κατασκευάστηκε εκεί μία γραμμή, για την οποία ασφαλώς θα δαπανήθηκαν πολύ μεγάλα ποσά! Και κινούνται σ’ αυτήν οι συρμοί με πολύ χαμηλή ταχύτητα. Καθυστέρησε τρομακτικά η ηλεκτροκίνηση των υπεραστικών συρμών. Παρά τις βελτιώσεις στην κύρια σιδηροδρομική γραμμή Αθήνα – Θεσσαλονίκη εκτελούνται ακόμη δρομολόγια με λεωφορεία, αν και η ταχύτητα των συρμών έχει σημαντικά αυξηθεί.
Θα μπορούσαν να είχαν εκτελεστεί πρόσθετα έργα για την αύξηση του βαθμού ασφαλείας των κινήσεων των συρμών; Δεν είναι λίγοι αυτοί, που κουνούν με θλίψη το κεφάλι κλαίγοντας για τη φτώχια της χώρας μας. Αλλά η φτωχή χώρας μας πέρα από τη θέση σε προτεραιότητα των κατά πολύ πιο δαπανηρών αυτοκινητοδρόμων, βαρύνεται και από τον σφιχτό εναγκαλισμό μέχρι πνιγμού των κομμάτων εξουσίας με τη δημόσια διοίκηση. Οι ΔΕΚΟ, κατά το παρελθόν υπήρξαν τα «ναυαγοσωστικά», τα οποία περισυνέλεγαν τους ναυαγούς από τη θάλασσα της ανεργίας. Και αν βέβαια προσλαμβάνονταν μισθωτοί για θέσεις κλειδιά, ουδέν το μεμπτό. Κατ’ επανάληψη έγιναν σκανδαλώδεις προσλήψεις πλήθους διοικητικών υπαλλήλων, «εκλεκτών» ψηφοφόρων Αθηναίων πολιτικών, που δεν χωρούσαν στα γραφεία του κέντρου, ενώ οι ΔΕΚΟ είχαν ανάγκη τεχνικού προσωπικού. Πολύ ορθά επισημάνθηκε, ευθύς μετά το ατύχημα, ότι σε κομβικούς σιδηροδρομικούς σταθμούς, δεν είναι πολυτέλεια η ύπαρξη δύο σταθμαρχών. Η δεύτερη κακοδαιμονία είναι η ενδημούσα στη χώρα μας αναξιοκρατία. Στις σημαντικές θέσεις τα κόμματα εξουσίας τοποθετούν δικά τους παιδιά. Η τρίτη είναι η ενδημούσα διαπλοκή πολιτικών, στελεχών ΔΕΚΟ και επιχειρηματιών, εξ αιτίας της οποίας εκτινάσσεται η δαπάνη κατασκευής κάθε έργου, ενώ υποβιβάζεται και η ποιότητα κατασκευής. Ας προσθέσουμε σ’ αυτά και τις μεγάλες καθυστερήσεις κατά την κατασκευή για διάφορους λόγους. Πώς να μείνουν χρήματα για πρόσθετες δημόσιες επενδύσεις για την ασφάλεια; Αγοράσαμε όμως για τους ολυμπιακούς αγώνες συστήματα ασφαλείας, για να αποφύγουμε τρομοκρατικά κτυπήματα!
Με την κατάρρευση του κομμουνισμού, οι του καπιταλισμού πανηγύρισαν τον θρίαμβό τους. Έστειλαν το μήνυμα σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της ηπείρου ότι το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας και πρέπει να αποχωρήσει πλήρως από την επιχειρηματική σκηνή. Οι κυβερνήσεις των αδύναμων χωρών της ΕΕ έλαβαν εντολή από το διευθυντήριο των Βρυξελλών να εκποιήσουν τη δημόσια περιουσία. Οι υποψήφιοι αγοραστές έθεσαν ως όρο να μην επιβαρυνθούν με πλεονάζον προσωπικό. Και οι κυβερνήσεις συνεπείς προς τις υποχρεώσεις έναντι των ξένων, που τις στηρίζουν, άρχισαν να απογυμνώνουν τις ΔΕΚΟ από ικανό και πολύπειρο προσωπικό, επιβαρύνοντας τα συνταξιοδοτικά ταμεία, και να αναθέτουν πλείστα αντικείμενα εργασιών σε εργολάβους, στο προσωπικό των οποίων συμβαίνουν αναλογικά περισσότερα και σοβαρότερα ατυχήματα.
Οι άλλοτε σημαντικές ΔΕΚΟ, καύχημα δημιουργικότητας του ελληνικού λαού, δεν θα βραδύνει να καταστούν πλήρως ιδιωτικές επιχειρήσεις. Αλλά ο ιδιώτης έχει ως πρώτιστο στόχο την αύξηση των κερδών. Η ασφάλεια του προσωπικού τίθεται σε δευτερεύουσα μοίρα. Ενθυμούμαι, ως εργασθείς στη ΔΕΗ, παραπονούμενους πελάτες της, που δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τις εξηγήσεις, να αποχωρούν αγανακτισμένοι τονίζοντας: «Πότε να σας πουλήσουν, να δούμε φθηνό ρεύμα»! Μας πούλησαν και είδαμε! Θα δούμε και άλλα, όπως να αυξάνουν οι βλάβες στα δίκτυα, λόγω ελλιπούς συντήρησης. Η μεγαλύτερη κατάρρευση δικτύου ηλεκτρικής ενέργειας στον πλανήτη συνέβη στις ΗΠΑ. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, αφού επωφεληθούν από την πώληση εγκαταστάσεων δημοσίων επιχειρήσεων αντί «πινακίου φακής» και, εκτινάζοντας τις τιμές των προσφερομένων υπηρεσιών, εξασφαλίσουν υπερκέρδη, θα τις οδηγήσουν σε τεχνολογική απαξίωση και θα τις προσφέρουν, μετά δεκαετίες πάλι στο κράτος ως ισχνές αγελάδες προς πάχυνση.
Δεν είναι το κράτος κακός επιχειρηματίας, είναι κακοί οι διαπλεκόμενοι με τους κακούς ιδιώτες πολιτικοί, που νομοθετικά βρίσκονται στο απυρόβλητο! Για κάθε δυστύχημα πάντα θα βρίσκεται ο «αποδιοπομπαίος τράγος». Τί και αν είναι «δικό τους παιδί»;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
