Μὸ ρὰ τοὖχαν λόγουν κι παροιμία στοὺ χουργιὸ κάναν κιρό. Ἅμα ἦταν κάνα ἀρνὶ ἥσυχου, ἄκουγι, ἀκλουθοῦσι τοὺ τζιουμπάνου ἅμα τοὺ μαυλοῦσι, ἴλιγαν οἱ παπποῦδις μας, αὐτόϊας τ’ἀρνὶ βζαίν’ ἀποὺ δγυὸ προυβατίνις. Κι τοὔλιγαν, τοὺ μόλαβου τ’ἀρνί. ‘Μπατίκουνι κι καργάρουνι καλὰ καλὰ ἀπ’ τ’μάννατ’, ἀφοῦ ἦταν θκότς, κιἅμα ἄμπλαζι καμνιὰ τσαγκάδα μὶ γάλα ἰκεῖ λουΰρ’ βύζινι κιἀπ’ αὐτήν. Πάηνι ἔναργα ἔναργα κι σιαὐτὴν ‘νἄλλ’ κι τ’χάϊδιβι, τρίβουνταν στ’μουσούδατς, κι αὐτὴν τοὺ μύρζι στνοὐράτ’, ἀ κι ὅ,τ’ ἄλλου φκιάν’ τ’ἀρνιὰ μὶ τ’γλῶσσατα στςμάννιςτα. Ἰκεῖ τ’ἀδέχουνταν ἡ ἄλλ’ ἡ ξέν’ ἁπ’ δὲν ἦταν μάννατ’. Ἔτσιας βύζινι ἰτούτου ἀποὺ δγυὸ μάννις ἢ κιἅμα βαϊλεύουνταν βύζινι κι τρίτ’.
Ὅμους αὐτὸν τοὺν λόγου τοὺν ἴλιγαν κι γιὰ τςἀνθρῶπ’. Τοὺν ἴλιγαν πχιὸ πουλὺ γιὰ τὰ πιδγιά. Ἅμα ἦταν κάνα καλὸ πιδὶ γνουμκὸ κι σμμαζιμένου ἴλιγαν οἱ γναῖκις, «λίλιμ’, μὰ γναῖκις, τί νὰ σᾶς λέου; Τοὺ μανάριμ’. Ἅμ’ τί καλὸ πιδί, τί χρυσό, χαριτουμένου κιἀντρουπαλό. Στόμα ἔχ’ κι λαλιὰ δὲν ἔχ’. Σὰν τοὺ μόλαβου τ’ἀρνί, ἁπ’τρώει ἀποὺ δγυὸ μάννις».
Ἴλιγαν πάλι κιἄλλουν ἕνα λόγουν, λίγου πιργιλαντζίθκου, «σὰν τοὺ μόλαβου τ’ἀρνί, ρά. Χαμπλὰ χαμπλὰ τὰ μάτχια, κι σβάρνα τὰ κουμμάτχια». Ἤθιλναν νὰ ποῦν, ὅτ’ τοὺ μόλαβου τ’ἀρνὶ-τοὺ πιδὶ δὲν χορουμπδάει, ἀλλὰ βλέπ’ χαμπλὰ χαμπλά, ἀλλὰ τὰ κουμμάτχια δὲν τ’ἀφήν’, τὰ σβαρνίζ’, τοὺν ἀρέζν, τὰ σμμαζών’, τὰ σκουμπών’ κι τὰ σβαγγανάει.
Ἄει, ἀρνιμα
3.8.2025
