Ἴλιγαν κάναν κιρὸ παπποῦδις κι μπάμπις στοὺ χουργιό, «μό ρὰ τί νὰ σὶ πῶ κι γὼ τί νὰ νὰ μὶ πῆς κι σὺ ἡ ξάλμυρους. Δὲν ἔχου ντὶπ τακάτ’. Δὲ μπουρῶ νὰ πάρου τὰ πουδάργιαμ’. Ἰά ὡς ἰκεῖα πααίνου στοὺ νουβρὸ κι τςπίσους. Φαντάσ’ πιρπατῶ ἰδώϊας στοὺ νουβρό, κιἀκουμπῶ σμπατηρίτσαμ’. Ποῦ κάναν κιρό…. Παηνάμι μὶ τὰ πουδάργια σὶ ὅλα τὰ ἰξουκκλήσια, μαντριά, στροῦγγις, χουράφχια, θέρουν, διμάτχια, ἁλώνια, στούμπζμα βρίζις, καλαμπούκια, φασούλια, ξύλα, τσάκνα, νιρὸ ἀπ’ ‘νἈργασταριά.
Μό ρὰ ἰδὼ πάηνάμι μὶ τὰ πουδάργια κι σνΚόζιαν’. Ξικινούσαμι τςχαραὲς μὶ τοὺν πρώτου κόκουτα κι ἀπ’ τὰ Παλιάμπιλα, στ’Μπάρα, στοὺ Μιτόχ’, ἔτρουγάμι σὶ καμνιὰ στρούγγα στ’γκούμπζα ξηρουπάπαρα ξινόγαλου, στοὺ Ρυμνιώτκου, μέσ’ἀπ’τοὺ πουτάμ’, ἀπ’τὰΒαντσιουχώργια κι τέλουν ξημηρώνουντας στς Κουδουνάδις στὰ Γιούφτκα σνΚουζάν’. Ἔσουνάμι τςδλιὲς κι στοὺ μούργκζμα ἤμασταν σναὐλή μας. Πάηνάμι φουρτουμέν’ κι τςπίσους πάλι φουρτουμέν’ μὶ ὅ,τ’ κι ἀντὶ ἁπ’χάλιβι ἡ γναῖκα. Τί τοὺ θέλτς τοὺ ἔρμουτ’. Τώραϊας, ἁπ’τὰ λέμι μπράτιμι, δὲν οὑρίζουμι νὲ πουδάργια, νὲ χέργια, νὲ μάτχια, νὲ αὐτιά, νὲ ἀνάσα. Μό ρὰ δὲν μᾶς ἀπόμκι ντὶπ τακάτ’. Σὶ λέου σήμιρα κουράσκα τόσου ἁπ’δὲν ἔχου τακάτ’ νὰ σκουθῶ. Ἴλιγι ἡ θκόζμας ἡ Τρανός, Ἀρὰ τὰ κιαρατουπόδαραμ’, ἰγὼ δὲν πάηνα χαραὴ σνΚουζιάν’ κι τ’ἀκουσιοῦ γυρνοῦσα τοὺ βραδάκ; Κι τώρα δὲν μπορῶ νὰ πααίνου ὡς ἰκεῖα».
Αὐτὴν ἡ λέξ’, εἶδα σὶ κείνουν τοὺν ἰντιρδγιαουλάκου μὶ τὰ τρανὰ τσαρούχια, ὅτ’ εἶνι τουρκικιά. ‘Νἔχν ἀ κι Πόντιοι. Τραγδάει ἡ Χρύσανθους,
«Τὸ τακάτ’ ντ’ ἔχω σὴν ψή’ μ’, μανίτσαμ’ μανίτσαμ’».
Ἄει 15μάη2025 τ’ἁηΧίλ’
κιΧρόνια πουλλὰ στςΧιλλέειδις
ἔχουμι κιἄλλ’, ἰκεῖΑΠΑΝ’…
ἀρνιμα
