Την Τρίτη 17 Ιουνίου, το απόγευμα, ο αυλόγυρος του Δημοτικού Ωδείου Γρεβενών πλημμύρισε από φως, μουσική και συγκίνηση. Η καθιερωμένη γιορτή λήξης της μουσικής χρονιάς πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή μαθητών, δασκάλων, γονιών και φίλων της μουσικής, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά τη δύναμη της κοινότητας και της δημιουργίας.
Το Δημοτικό Ωδείο Γρεβενών και ο Σύλλογος Γρεβενιωτών Μουσικών ένωσαν τις δυνάμεις τους και παρουσίασαν μια βραδιά γεμάτη ήχους, συναίσθημα και αφοσίωση στη δουλειά που κρυφά κεντάει. Οι μαθητές, μικροί και μεγάλοι, παρουσίασαν με ενθουσιασμό το έργο μιας ολόκληρης χρονιάς, κερδίζοντας το θερμό χειροκρότημα του κοινού. Οι δάσκαλοι στάθηκαν διακριτικά δίπλα τους, υποστηρίζοντας την κάθε προσπάθεια με σεβασμό και αγάπη.
Η εκδήλωση δεν ήταν απλώς μια γιορτή, αλλά μια ζωντανή υπενθύμιση ότι η μουσική παιδεία μπορεί να ανθίσει όταν στηρίζεται από τη συλλογικότητα και την επιμονή. Για χρόνια, το Ωδείο λειτουργεί ως ανάσα πολιτισμού στην καρδιά της πόλης, με σεβασμό στη δημιουργικότητα και την ελευθερία.
Σε μια εποχή που οι πόλεις έχουν ανάγκη από χώρους ζωντανούς, ανθρώπινους και ουσιαστικούς, τέτοιες στιγμές μάς θυμίζουν ότι το μέλλον ίσως να ξεκινά από έναν αυλόγυρο γεμάτο μουσική. Εκεί που τα παιδιά παίζουν, δημιουργούν και μας δείχνουν τον δρόμο.
Υ.Γ. τεχνικό (;) αλλά λίαν απαραίτητο: Για χρόνια τώρα το Δημοτικό Ωδείο ανθεί και δουλεύει σαν φυτώριο ευαισθησιών, αυτοδιαχειριζόμενο από φιλότιμους μουσικούς. Ακούστηκε με διάκριση στην αρχή, στους χαιρετισμούς, πως τουλάχιστον καλά θα ήταν οι αρχές του τόπου τούτου να βάλουν (λέμε εμείς) «το χεράκι τους στην αργυρή τους τζέπη» και να φτιάξουν νέα κουφώματα στο όμορφο κτίριο (μας θυμίζει την ανάλογη περίπτωση του παλαιού Δασαρχείου, όπου τα παιδιά του ΟΡΦΕΑ είχαν ζητήσει στην κοπή πίτας του νέου έτους το απλούστατο: θέρμανση). Ναι, τέτοιες φωλιές μέλλοντος θέλουν να μπουν, πρέπει να μπουν, στη λίστα προτεραιοτήτων. Αφορούν τα παιδιά μας, όσα έχουν μείνει στα Γρεβενά. Και αυτό μόνο είναι μια σημαντική αφορμή να ανοίξουμε γενναιόδωρα τα μάτια μας και με το τάδε ή δείνα πρόγραμμα να προχωρήσουμε τώρα (όχι αύριο) σε ουσιαστική οικονομική ενίσχυση των φυτωρίων του μέλλοντος.
