Γράφει ο Παναγιώτης Δημόπουλος
Καλή χρονιά. Σας εύχομαι να ακούσετε φέτος πολύ Ραχμάνινωφ. Κάθε μέρα!
Ξέρω πως στους μουσικούς κύκλους εξοχώτατη και πτυχιούχος φράξια υψηλορούθουνων μπλαμπλαούδων τον θεωρεί φαιδρό και φτηνό, αλλά φυσικά ξέρουν πως ξέρω ότι αυτά όλα είναι μια παλιά και κουρασμένη πρόζα αρνησίθρησκων πενθούντων. Ψάλλω τα σχετικά κάλαντα:
Ο Στέργιος δίνει ελπίδα στους θλιμμένους, και απελπισία στους άγριους, έρωτα στους ανέραστους, στους εραστές ανάσα, αιώνες για τους νέους και νιάτα στα παππούδια, ψωμί σε όλους τους φτωχούς, συγχώρεση στον πλούσιο.
Τραγούδι στα σφυράκια και στη φωνή παλμό, στο μήκος αρμονία και μελωδία στο ύψος, τον κεραυνό στα αυτιά, τον ψίθυρο στα χέρια.
Δάνεια στις τράπεζες και πρόστιμα στα χρέη, χρυσά μετάλλια στις κερκίδες, καμπαναριά στα καζανάκια, την αμμουδιά στο σπίτι, στα μνήματα γιορτές, στις βόμβες δίνει ειρήνη. Θάλασσα γίνεται η έρημος, φεγγάρι τα σκοτάδια.
Λιτά αινίγματα, λαβύρινθους στις παύσεις, σχέδια στον ουρανό και άβυσσο στα χιόνια, χρόνους πολλούς, χρόνους καλούς, ξόρκια μινόρε στα διαόλια, ματζόρε στα τριβόλια.
Σ’ αυτό το πιάνο πού’ γραφε νότα να μην του σβήσει.
Άιντε και του χρόνου.
Συνάπτω το πιο αγαπημένο μου τεμάχιο. Μοιάζει αρκετά με το πρελούδιο σε σολ δίεση ελάσσονα, αλλά εδώ νομίζω η ισορροπία είναι απόλυτη.
https://www.youtube.com/watch?v=cujQf77BHRI
