Το πρωί είδα τέσσερις αφίσες.
Θέατρο, έκθεση φωτογραφίας, χορωδίες. Κάθε μία έλεγε κάτι – δυνατά, χωρίς να φωνασκεί. Μέσα στη φασαρία της πόλης, οι αφίσες αυτές δεν είναι κάτι το αμελητέο. Είναι ανάγκη, ελπίδα, δημιουργία. Άνθρωποι που προσπαθούν να πουν κάτι, να αλλάξουν κάτι. Στους τοίχους γράφεται η ψυχή της πόλης. Και σήμερα, αυτή η τετραπλή εικόνα, μου θύμισε πως ακόμα υπάρχουμε.
Ακούμε τον παλμό μιας κοινωνίας που παλεύει να εμπνεύσει. Στην αφίσα συναντιούνται η ανάγκη για έκφραση και το όραμα για ένα καλύτερο αύριο, το δικό μας αύριο, το αύριο των παιδιών μας.
Ας σηκωθούμε και εμείς από τους καναπέδες της ιδιωτείας και ας πάμε κοντά τους.
