“Ὑπάρχει ἕνας τρόπος νὰ ἀπορεῖς, ἐνῶ ἐμπιστεύεσαι”.
Το μακρινό 1992 (μακρινό το 92! – “που καταντήσαμε λοχία”) η φίλη μου η Ζέτα, καλή της ώρα όπου και να βρίσκεται, μου λέει, «Το έχεις διαβάσει αυτό; Βρες το, θα το αγαπήσεις». Υπάκουσα, το διάβασα κι ερωτεύτηκα. Είναι σημειωμένη η ημερομηνία πάνω του: 26 Ιουνίου 1992, «Το Αλφαβητάρι της Πίστης».
Μα ποιος είναι αυτός ο μπαγάσας που γράφει έτσι, με τέτοιας λογής πάθος και έρωτα για την Εκκλησία; Το 60% δεν το καταλάβαινα. Μπήκα σε πεζοπορία άγρια. Δύσβατη. Κάτι σαν θερμοπληξία Γιανναρική με κατέλαβε. Μέχρι και την διατριβή του για τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακας (σε φωτοτυπία), εκείνη με την υποσημείωση για τις βαρείες, ξετρύπωσα. Κι έτσι από έκπληξη σε έκπληξη, από φωτιά σε φωτιά, άρχισα να μαθαίνω Ελληνικά.
Ο Χρήστος Γιανναράς (η Παναγία να τον σκέπει) δακτυλογραφούσε σχέσεις, δοσίματα, αγάπες και τα μοίραζε, τα έδωνε γιατρικά και παυσίλυπα.
Ακούω για έναν Λορεντζάτο, έναν Κουτρουμπή, τον Περγάμου (πολλαπλασιάζονται τα ράφια και οι εκπλήξεις). Έμαθα, μαθητούδι άπειρο, το πνευματικό εργαστήρι, τον μέγα ωκεανό, του ΔΟΜΟΥ του Δημήτρη Μαυρόπουλου. Αξιώθηκα στο Μπρίστολ να επαληθεύσω και να ακουμπήσω τις λέξεις σε πρόσωπα. Πόσες φορές με το ΚΑΘ’ ΕΑΥΤΟΝ άκουσα το φεγγάρι να παπαδιαμαντίζει; Στα ΧΡΟΝΙΚΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να εξασφαλίσω από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (κάπου κρατημένο το γράμμα του Γιώργου Κουμάντου) την επιφυλλίδα του Χ.Γ., όλα αυτά τα χρόνια να κρατά το λαμπόγυαλο του φάρου αναμμένο (με ουκ ολίγες τρικυμίες και αντιδράσεις).
Τον θυμάμαι σε αμφιθέατρα με τον Αυστραλίας Στυλιανό, στην παρουσίαση του πρώτου βιβλίου του Θεόδωρου Ζιάκα. Τον Απρίλιο του 2012 στην Κοζάνη, στο ΤΕΙ, του ζήτησα να υπογράψει το τχ. 39 από το ΣΥΝΟΡΟ, περιοδικό σταθμός. Η λάμψη στα μάτια, «που το βρήκες αυτό;».
Τις στιγμές που ανταμώσαμε, τις ελάχιστες, τις κρατάω σε ένα πουγκί πλεχτό με βήσσαλα και άλλα πολύτιμα –η παρουσίαση του βιβλίου του καλού μου φίλου Θοδωρή Παντούλα στην Θεσσαλονίκη, το δείπνο (συμπόσιο με κουβέντα και παθιασμένες συλλαβές) στην Καμάρα, δυο τρία γράμματα και άλλα τόσα τηλέφωνα. Ίχνη.
Χθες, του Αγίου Κοσμά, κοίταξα τα βιβλία του, ένα δυσθεώρητο έργο, σε σημασία, σε μέγεθος, σε ποιότητα. Ένα αλφαβητάρι φωτός.
Και αυτός Δάσκαλος. Μας έμαθε γράμματα.
Αντώνης Ν. Παπαβασιλείου
