Γράφει ο Τάσος Σεβαστιάδης
Αχ, Κυριάκο, με συγκίνησες πάλι. Πήρατε τις ρούγες με την Άννα για να μας πείσετε για τις παλιές συνταγές που θα φέρουν τη χώρα με την ηγεμονία της στα σαλόνια της Ευρώπης.
Μιας Ευρώπης αναξιόπιστης, μιας Ευρώπης των ολιγαρχών της, μιας Ευρώπης που το μόνο πράγμα που δείχνει «φόρα φάτσα» είναι που θέλει κομμάτι από τις παγκόσμιες αγορές να μεγαλώσει το πουγκί των κρατούντων της.
Ξεκαθαρίζω ότι δεν με ενδιαφέρει και δεν έχω πρόθεση να ανακατευτώ στις εκλογικές διαδικασίες του κόμματος που με τον άλλο βραχίονα του δικομματισμού έριξε και τσάκισε τη χώρα στα βράχια. Τη συνέπεια όλων όσων συνέβησαν τη γνωρίζουν επί μια δεκαπενταετία οι εργαζόμενοι, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Το γνωρίζουν οι συνταξιούχοι που καλούνται να ζήσουν με «ψυχία» και με τρόμο οικονομικό βγάζουν τον μήνα. Το γνωρίζουν οι αγρότες που ολοένα και περισσότεροι βλέπουν να μην μπορούν να ξανασπείρουν τα χωράφια τους και να «μπαίνουν» εκτός παραγωγής.
Για την εργατική τάξη που ζει στις πόλεις και γίνονται κάθε μέρα και πιο πολλοί οι νέοι δούλοι του συστήματος που μας καλούν να στηρίξουμε. Να στηρίξουμε ώστε να φαίνεται ότι γίνονται όλα δημοκρατικά εν ονόματι μιας κενής λέξης όπως την κατάντησαν. Γιατί δημοκρατία είναι να ζούμε όλοι, να έχουμε τα ίδια δικαιώματα όπως αναγράφεται άλλωστε και στο υπάρχων σύνταγμα, να μπορούμε να έχουμε υγεία σε νοσοκομεία και όχι κέντρα υγείας. Να έχουν τα παιδιά μας όχι μόνο την πρέπουσα παιδεία, αλλά και να ζουν στη χώρα τους και όχι einwanderer (μετανάστες) μακριά από τη χώρα τους.
Πολλά μπορεί να πει κανείς για το θέμα, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο πιο δυνατοί βγαίνουν οι «μπουγάδες» του συστήματος, τόσο πιο αδύναμος θα είναι ο λαός.
Κατά συνέπεια μαύρο τους μαυρογιαλούρους…
ΥΓ Κυριάκο, είναι αλήθεια ότι πρώτη φορά άκουσα για το θείο σου που σκοτώθηκε αντάρτης του ένδοξου ΕΛΑΣ. Φίλε, ας αφήσουμε τους νεκρούς μας να ησυχάσει το κοκαλάκι τους, διότι δώσαν τη ζωή τους για να αντιπαλέψουν αυτό που σήμερα υποστηρίζετε…
