Άγγελος Μαντάς, 1953 – 2024
Όταν σήκωνε το τηλέφωνο τον αποκαλούσα “Πρωτοψάλτα μου!” κι ένα χαμόγελο απλωνόταν από την Χαλκίδα ίσαμε εδώ. Μας αγκάλιαζε.
Δεν είναι ώρα για λόγια.
Και τι να πω άλλωστε; Για τον λαμπρό φιλόλογο, τον δεινό γνώστη της Ελληνικής, τον μελετητή του Παπαδιαμάντη του, του Μωραϊτίδη, τον ξυλογλύπτη ποιημάτων, τον αφηγητή λάμψεων από παλιά βιβλία σε ντουλάπια. Τον διακονητή του ψαλτηρίου, με γνώση βαθιά της Βυζαντινής μουσικής αλλά και με το μεράκι της πίστεως, του τρόπου του όντως εκκλησιαστικού. Τον δάσκαλο, με πολύχρονη δουλειά στο δύσκολο αμπέλι της τάξης.
Μας φώτιζε, “γλυκεία απολαμπή”, μοιραζόταν, έδινε. Τα γραπτά του στα Χρονικά, στην Τύρβη, τα κρατώ οίνο πολύτιμο.
Μακάρι να θυμόμουν έναν στίχο από τον Όμηρο ή τον Ρωμανό τον Μελωδό. Αφήνω μονάχα την θάλασσα, την Σκιαθίτικη, της Χαλκίδος, να ψάλλει τα πρεπούμενα.
Αντώνης Ν. Παπαβασιλείου,
22.8.2024
